Het afscheid (2)

Door de aandacht voor het "Say cheese to Henry" fonds tijdens en rondom de crematie van Jaap is er in totaal een bedrag van bijna €1800 opgehaald. Dit bedrag zal door ons worden aangevuld tot €2000 en worden gestort in het fonds dat zich focust op onderzoek naar slokdarmkanker. We willen jullie hiervoor hartelijk bedanken.

De totale blog van Jaap is omgezet naar boekvorm en zal via deze link te downloaden zijn in pdfvorm:
Jaap Kimman - Wat gebeurt er nadat ze bij je slokdarmkanker hebben vastgesteld

Foto's en muziek van de crematie kunnen op verzoek verkregen worden.


Teksten van de sprekers tijdens de crematie:
Dicky Kimman:
Allereerst wil ik jullie bedanken dat jullie hier allemaal aanwezig willen zijn.
Door een aantal herinneringen op te halen uit zijn leven wil ik samen met jullie proberen mijn pa een goed afscheid te geven. Uiteraard zal ik niet alles kunnen vertellen uit de eerste hand aangezien ik er in die goeie ouwe tijd niet bij was. Die goeie ouwe tijd, volgens pap toen ‘de lucht nog schoon was en de seks nog vies’.

Thuis kregen wij altijd de mooiste verhalen te horen. Onder andere over de handbal waar die vaak met de scheidsrechter in de clinch lag. Over Saudi Arabië waar die ook de nodige avontuurtjes beleefde. Over hoe hij vals speelde met monopoly. Wat ik misschien wel het meest heb gehoord is wat voor ‘jonge god’ hij vroeger wel niet was. En hoeveel vrouwen die toentertijd wel niet kon krijgen. Of het allemaal waar was dat weet ik niet, ik zeg altijd maar gewoon ‘ik lijk op me vader’.

Uit al dat aanbod heeft hij de juiste keuze kunnen maken door te kiezen voor mijn mam, Eveline. Het bewijs dat dat een succes is geweest staat hier nu voor je.
Ik weet nog goed hoe romantisch hij haar ten huwelijk vroeg.
Ze waren op weg naar huis toen pap vroeg aan mam ‘wat wil je, een nieuwe auto of trouwen?’ waarop ons mam antwoordde ‘nou dan doe maar trouwen’.
Eenvoudig zonder grote toeters en bellen en zonder uiterlijk vertoon. Zo was die.
Dat uiterlijke vertoon daar zorgde zijn Bourgondische buikie wel voor. Want jaap hield wel van wat gezelligheid. Carnaval was dan ook echt aan hem besteed, vooral de maandagmiddag dweilen met psv handbal vond ie geweldig.

Eef en jaap. Samen bouwde ze aan een succes verhaal, waar jaap dan ook trots op was. Van civiele techniek in Delft naar weg- en waterbouw in Tilburg en uiteindelijk toch in de IT bij CAP aan de slag.

Dit geeft aan dat waar een wil is een weg blijkt te zijn. Mocht er nog geen weg zijn, dan maakte hij die wel. Zo startte hij zijn eigen bedrijf Extendit op. Extendit een klein bedrijf met als motto ‘The challenge of being better’ deed het erg goed in de wereld van de IT reuzen.
Uiteraard kon Jaap naast zijn carrière ook trots zijn op zijn privéleven, twee zonen die tegen hem op keken en kijken. Die een pa hadden die alles aankon en alles wist maar ook een die niet in bad paste.
Een pa die ze goed wilde voorbereiden op het echte leven. Hij gaf ze ook zijn liefde voor zon zee en strand mee.
Pap kon namelijk net als zijn vader enorm genieten van de zon, de zee en het strand. Lekker luieren in de zon dat deed hij graag. Het liefst stond hij zo vroeg mogelijk op om er dan ook zo lang mogelijk van te kunnen genieten.
Uitslapen daar deed japie niet aan, het was een heus ochtendmens. Bijslapen dat gebeurde wel met regelmaat. In de tuin of op het strand beiden in de zon. Scheen de zon niet dan was hij te vinden op de bank.
En dan die wending.

Opeens was de spreuk challenge of being better heel dubbel geworden.

Op 9 juli 2009 werd met zekerheid vastgesteld dat Jaap slokdarmkanker had.
Men gaf hem ‘maanden’ en hij moest maar leuke dingen gaan doen.
Uiteraard nam Jaap geen genoegen met wat hem verteld werd en eigenwijs ging hij zelf op onderzoek uit.
Met het motto “Never ever give up” ging hij op zoek naar zijn dokter doorzetter die hem die ene, misschien niet eens bestaande kans zou geven.

Die doktor doorzetter bleek niet te bestaan voor deze oneerlijke strijd.

Pap verloor de challenge.

Strijdend ten onder zoals hij het zelf benoemde.
Jaap is op 26 maart 2011 overleden aan de gevolgen van slokdarmkanker.

Accepteren werd zijn overwinning.
Gedurende deze periode heeft hij iedereen op de hoogte gehouden van de ontwikkelingen. Dit op zijn eigen manier, positief gestemd vol humor en ironie en nog steeds genietend van de kleine dingen.

Wat ik me graag wil herinneren zijn de eigenschappen die hij in de reservetijd van zijn leven nogmaals extra heeft onderstreept levenslust en oorzettingsvermogen,
recht voor zijn raap, altijd in voor een grapje en gezelligheid maar op zijn tijd ook rust aan zijn hoofd.
Je wilde nog zoveel,
maar had niet meer de kracht.
Eigenwijs ging je door, steeds weer,
tot op het laatste moment.
Het wilde niet meer...
De vroege vogel is uit bed gevlogen,
zij het voor de laatste keer.


Jaap; voor mij, en ik denk voor vele anderen, een enorm voorbeeld… bedankt


Jos Simons:
Jaap,
Het is nu z’n 32 jaar geleden dat ik je leerde kennen op de HTS. We studeerden allebei Weg en Waterbouw kunde. Dat was een mooie gezellige tijd. Veel leuke dingen meegemaakt. Je had het vaak over onze excursie naar Amsterdam met de trein (Leon Nabuurs, Henk Niekoop; Piepshow etc.), waar ik weer eens de stoere jongen uit haalde met mijn grote mond in een kroeg vol Halls Angels. ;-) Tja, gelukkig niks gebeurt toen.
Jij ging stage lopen in Saoedi Arabië, veel mooie verhalen van hoe het daar werkte/niet werkte.
In het afstudeerjaar werd ik vader, jij was de eerste die met een cadeau aankwam. Een leuk bruine Teddybeertje. Jij bent altijd al attent geweest ( met de hulp van Evelien natuurlijk).
Sinds die tijd zijn we altijd met elkaar opgetrokken ook na het afstuderen. ( Foto feestje na afstuderen 1983-02 )
Er was in die tijd geen werk te krijgen op ons vakgebied, we moesten dus iets anders gaan doen. Iets nieuws: Automatisering!
Jij was als eerst bij Volmac gestart en heb mij daar later ook naar toe gehaald. Leuk een echte automatiseringsopleiding onder keihard regime van de Volmac leiding.
Wat nu gek lijkt in deze tijd maar toen waren er nog niets eens PC’s en een computer hadden we nog nooit echt gezien ( buiten wat ponskaartenlezers). Er was zelfs nog geen Internet dat publiek beschikbaar was. We zijn daar gevormd tot gedegen automatiseerders. Na 15 jaar en een aantal Fusies tussen Volmac en Cap Gemini hadden we het daar gezien. Veel Collega's uit die tijd zijn nog steeds vrienden van je die jou het afgelopen jaar ook veel gesteund en geholpen hebben.
Jij startte een eigen automatiseringsbedrijf (Extendit)(Je vriend Ruud Mansveld was mede aandeelhouder in de opstart jaren, later heb jezelf de aandelen overgenomen ). Bij de opstart van Extendit nam je gelijk een aantal Volmac (Cap Gemini) Collega’s mee, ook een aantal medewerkers van Mansveld kwamen over naar Extendit.
Een aantal mensen van het eerste uur zijn nog steeds trouw in dienst (Bas, Henk, Jos vanuit Volmac en Hans vanuit Mansveld.) Er zijn ook mensen bijgekomen en weer vertrokken. Uitgroeien tot een bedrijf van 30 man is nooit gelukt, maar we hebben altijd een leuk hecht team gehad met zeer weinig leegloop. Je organiseerde feesten, jubilea, Uitjes naar van alles en nog wat op de manier zoals we die ook bij Volmac kende. Die traditie heb je altijd in leven willen houden. Als werkgever stond je altijd naast ons of achter ons, nooit boven ons. Dat zullen we ook missen, maar boven al zullen we jou missen, de gezelligheid, betrokkenheid en persoonlijk gevoel voor de mensen en je humor. We vertelden elkaar graag leuke (schuine) moppen. Zondag 20 maart sprak ik je nog in het ziekenhuis, lachen was er toen niet meer bij. Toch nog maar een mop vertellen die eigenlijk niet kon, en zowaar de oude glimlach kwam even terug op je gezicht.
Afgelopen zaterdag, nadat ik gehoord was dat je op jouw manier als "vroege vogel" uit het leven gevlogen was, lag ik in bad een aantal zaken te overdenken. Het bad in de badkamer waar je ook aan meegeholpen hebt. Ik zag je weer hier rondlopen met een kruiwagen, sterk als een beer, om in no time alle puin uit mijn huis de afvalcontainer in te dumpen. Je zou om half acht komen helpen, maar stond hier al om half 7. Nooit te laat, liever een uur te vroeg. Persoonlijk zal ik een grote vriend gaan missen die toevallig ook mijn werkgever was.
Maar ook als Extendit medewerkers zullen we je hard missen, tot het laatst heb je alles gedaan om er voor te zorgen dat wij goed achterbleven (Overgang naar Betabit). Net zoals je dat voor je gezin heb gedaan met alle mogelijkheden en inzet die je nog kon opbrengen.
Jaap de tijd vanaf half juli 2009 was een zware tijd voor je, wetende wat je te wachten stond, maar niet wetend wanneer en hoe. In jouw woorden zei je dan, Jos het is zo ontzettend kut. En daar ben ik het volledig mee eens. Je was er niet klaar voor, je wilde nog zoveel. Wel kon je er goed over praten hoe moeilijk dat ook was. 7 augustus 2009 belde ik je weer om te vragen hoe het was en wat je al geregeld had aan andere maatregelen. Dat was nog niet veel. Ik heb je toen een actielijstje gegeven dat je dezelfde dag nog moest uitvoeren. (CZ bellen, AMC bellen, huisarts bellen etc.) Dat heb je goed opgepakt en bent er 20 maanden voortvarend mee aan de gang gegaan. Je hebt je goed geïnformeerd en voorbereid om ook de gesprekken met de artsen te kunnen voeren en hun ook tot het uiterste te bewegen. Je hebt alles en iedereen uit de kast gehaald om beter te worden. The Challenge of Being Better heb je tot het laatst proberen waar te maken.
Jaap ik was er ook niet klaar voor en zoals er op de coachingskalender 2009 stond voel ik dat ook:
“Als je afscheid moet nemen van iemand die je lief is
dan sterft er ook een stukje van jezelf”

Alle overige Extendit medewerkers en partners, Marga en Ik wensen vooral Evelien, Jimmy en Dicky heel veel sterkte toe om jouw verlies te kunnen dragen en samen verder te gaan in hun leven zonder jou.
Ook, je moeder Mevrouw Kimman, je broer, zussen, schoonfamilie, vrienden en iedereen die jou een warm hart toe draagt wens ik veel sterkte toe.

Jos Simons


Theo de Hair:
Lieve Evelien, Jim en Dick,

Ik ken Jaap nog vanuit de tijd, dat hij vanuit Toptraining bij Volmac AC en dus bij mij, bij kantoor Eindhoven, kwam. Een fanatieke knaap met een duidelijke eigen mening en veel energie.
Later nadat Jaap voor zich zelf begonnen was, hadden we regelmatig “boom-” sessies over hoe verder, mogelijke marktontwikkeling en vooral groei mogelijkheden.
Jaap had nog steeds een duidelijke eigen mening overigens.
Meestal had ik de rol van wijze oude man en Jaap van leerling. Maar de eerlijkheid gebied te zeggen dat ik zelden zoveel geleerd heb als van Jaap.

Sinds Jaap wist dat hij ziek was, is onze relatie veranderd.
We spraken elkaar veel vaker en ook vaak heel diepgaand.
Jaap werd echt een vriend, bij wie ik alles kwijt kon, om raad kon vragen en ook regelmatig, soms met een ietwat cynisch ondertoontje maar wel fair, terecht gewezen werd.
Ik koester en ben zeer dankbaar voor deze vriendschap.

Jaap heeft het uiteraard vaak over jullie gehad.
Oh wat was hij recent nog trots, toen Jim zijn bachelor haalde. Hij heeft mij die dag wel drie keer gebeld.
En misschien ging Jim wel stage doen in het Midden-Oosten, het summum voor Jaap.
En ook de resultaten van Dick heeft hij meermaals en zeer trots genoemd.
Van zelf sprekend de afronding van de middelbare school, maar ook de start op de universiteit. Vooral omdat Dick bij de besten, “uiteraard want dat hebben ze van Evelien”, hoorde, voedde zijn trots.
Dick, je hebt je onsterfelijk gemaakt bij hem, door tijdens het beroepskeuze gesprek, jouw hand op zijn schouder te leggen en de aan jouw vader gerichte vraag, “of hij ook universiteit gedaan had”, te beantwoorden met: “Ach nee hè Pa, dat ging niet”. Ik moet telkens weer glimlachen als ik er aan denk, hoe vaak en te pas en te onpas hij dit opnieuw vertelde; hij genoot er dan telkens weer van.

Eef, jij bent voor hem “Het beste dat me is overkomen. Ze is zo sterk. Zij maakt mijn gezin. Dank zij haar heb ik kunnen doen wat ik gedaan heb”.
(Maar ze werkt wel te hard! Ze moet veel meer op zichzelf letten!)
En soms wanneer hij aan het poetsen was zei hij: “Ach ons Eef doet ‘t dadelijk toch over en ze doet ‘t echt nog beter ook”.
Maar geloof me, alles was doorspekt met een enorme liefde en trots voor jullie drie en zijn geloof dat jullie jongens elkaar en je moeder weten te vinden en te helpen.
Samen sterk, nu en straks, daar is hij van overtuigd.

Op een gegeven moment heb ik Jaap gevraagd of er nog iets was, wat hij echt wilde doen; het gaf niet wat.
Hij dacht even na en zei toen: “Weet je Theo, ik heb het zo goed. Ik heb een prachtgezin, een schat van een vrouw en pracht bomen van zonen. Ik woon mooi, heb een prachtig huis in Zeeland. Ik zou gewoon, oprecht, niet weten, wat ik nu speciaal zou moeten doen of willen”.
Na wat aandringen zei hij uiteindelijk: “Eigenlijk zou ik met Eef en de jongens nog wel eens een keer op wintersport willen, dat was prachtig altijd, maar ik weet ook dat dit door de kou niet meer kan. Het klinkt stom maar dat is het enige”. En een indoor skibaan vond hij geen echt alternatief.
Wel hadden we samen afgesproken om in juni, met partners en waar mogelijk met kinderen (“als ze nog met die oudjes mee willen”), naar een concert van Guus Meeuwis te gaan, want die Limburgse muziek was wel aardig, maar kon toch niet tippen aan onze Guus en dan ook nog Guus in Eindhoven.
Ik ben ook blij dat we samen nog naar dat concert in Veldhoven zijn geweest. Het was zwaar voor Jaap, maar hij deed het ook voor ons en ...... vond het leuk ook nog.

En, geloof ‘t of niet, ..... ook stond de Alpe d’Huez nog op het programma. Wel nadat we eerst in Zeeland geoefend zouden hebben. Hij wist er nog een forse klim.

Afgelopen zaterdag zei Jaap, dat hij het moeilijk had. Hij refereerde aan de woorden van de arts, die afgelopen donderdag sprak over de “Eindfase”.
Ik heb Jaap gevraagd of hij bang was. Hij keek op en zei: “Nee, Theo ik heb het goed gehad en dat blijft!”.

Er is een liedje van Rowwen Heze waarin de zin voorkomt: “Soms is ‘t baeter iets moeis te verleeze. Baeter verleeze, dan dat ge ‘t noeit het gehad”.
Hoe hard het mogelijk ook klinkt, toch denk ik hieraan bij Jaap.
Een echte genieter, die van eenvoudige dingen echt kon genieten.

Jullie hebben en missen nu een pracht vader en lieve echtgenoot, zo onoverkomelijk en zo unfair, maar we hopen van harte dat jullie, samen, de kracht vinden om dit te verwerken.

Maar ook volgens Rowwen Heze: “Unne gooje mins blief altied laeve!”.
Ik heb en mis een echte vriend en ben zeer dankbaar, dat ik Jaap zo heb leren kennen en mogen meemaken.
Jaap, op z’n klompen, in voor een grapje, recht voor zijn raap, zijn mening klaar, fair, maar ook luisterend, behulpzaam en zorgend. Een pracht vent.

Misschien moet ik die Alpe d’Huez toch maar doen.

Heel veel liefs en sterkte,

Theo


Janette Schols:
Lieve Jaap,
Afgelopen zaterdag ging jouw levensboek na 52 jaar dicht.
Wat er overblijft zijn heel veel herinneringen samen.
Vooral de vakanties in Frankrijk en Spanje.
Met zijn viertjes met de auto naar Spanje en nog vaak moet ik horen dat het niet normaal is dat je dan 12 paar schoenen meeneemt.
Nou Jaap, het zijn het er al lang niet zoveel meer hoor.

Op een van die vakanties heb je ons eens aangenaam verrast.
De hele dag vertelde je dat Madonna die avond exclusief voor ons een optreden zou verzorgen.
We lagen al een tijdje in bed maar er gebeurde eerst niets. Plots ging de deur open en sprong jij spiernaakt zingend “like a virgin” door de caravan.
Even snel als het begon was het optreden afgelopen, licht uit, en jij dook het bed weer in.
Wat hebben we toen gelachen en nog vele keren erna.

Ook zijn we met de vriendengroep een paar keer naar Centerparcs geweest, georganiseerd door Eef en jou.
Dat waren leuke weekends die we allemaal koesteren.

Een minder goede eigenschap van je was dat je maar weinig geduld had. Nu was ook nu en vooral niet later of nog even wachten.
Als je zei we gaan naar het strand, dan moesten we ook gaan en wel direct. Helaas dat werkte nooit.
Het gevolg was dat jij in de vroege morgen alleen naar het strand vertrok en wij lekker bij de tent aan de koffie zaten.
Het voordeel was dat je het strand helemaal alleen voor jezelf had, waarna je in de middag mopperde dat je ingebouwd werd door de strandlakens van anderen.
Barbequen duurde bij jou maar een stukje vlees en wat fruit. De rest was voor ons, daar kon jij niet op wachten. Wat een ongeduld.

Carnaval was voor jou elk jaar weer een groot feest.
Zaterdag naar de optocht en daarna naar PSV
De maandagmiddag was jouw stokpaardje. Jij beheerde vele jaren de pot en zorgde ervoor dat iedereen zijn natje en droogje kreeg.
Zelfs afgelopen carnaval zei je op zaterdag nog: ik wil wel even sfeer gaan proeven. Helaas dat lukte niet meer, de optocht hebben we wel gezien, alleen was het op de tv bij ons op de bank.

Jarenlang was je lid van PSV Handbal. Ruim dertig jaar als speler, van de jeugd tot Heren I. Ook was je een tijdje coach van de jongens A1, waarin Jimmy toen speelde, en waarmee je verschillende keren kampioen bent geworden.
Een blauwe maandag ben je zelfs interim-voorzitter geweest.
Bij het schilderen van het clubhuis van PSV heb jij menig uurtje geholpen.

Jaap je was een Bourgondier, een levensgenieter die hield van lachen, grapjes maken, strand, zee en zon.
En je huisje in Renesse waar je trots op was en met Eef en de jongens gelukkig nog vele uren hebt doorgebracht.

Wij hadden dezelfde humor, soms galgenhumor, lachen om iets onbenulligs en vaak daalde het niveau dan onder de maat, waarbij ik je dan de naam Meneer van Scherpenheuvel gaf.

Het laatste halfjaar, toen ik ook thuis was, hebben we vaak samen een bakkie gedronken.
Als het dan wat minder met je ging en we soms een traantje wegpinkten zei je: ik wil niet in een dip zitten, en voor dat je weer ging lukte het je altijd weer om een glimlach op je gezicht te toveren.
Chapeau Jaapie.

Geregeld zei je tegen mij wat bof ik toch met ons Eef, zo’n goeie vrouw.
Je vroeg me om een beetje op haar te letten.
Nou Jaap dat komt goed, Eef en ik gaan de komende tijd vaak een rondje Fransebaan doen. Dat moesten we toch al van jou, was goed voor onze lijn zei je dan.

Jaap ik heb diep respect voor je gekregen hoe jij de laatste 20 maanden het gevecht bent aangegaan.
Net als altijd legde je ook nu de lat hoog voor jezelf, je moest winnen en hebt tot het laatst gestreden.
Je was hard voor jezelf en soms ook voor anderen, maar altijd fair en recht door zee. Dat sierde jou tot de laatste dag.

Jaap bedankt voor vele jaren vriendschap en voor al die mooie herinneringen.
Afgelopen donderdagavond toen ik wegging stak je je hand nog op als een laatste groet.
Jaap nu zend ik jou mijn laatste groet.


Sjaan